Er zijn leidinggevenden die zich net de oppas, vader of moeder van hun team voelen. Omdat er teamleden aan hen lopen te trekken. Omdat afspraken niet nagekomen worden. Omdat er ontevreden blikken worden uitgewisseld. Het lijkt nooit goed genoeg, wat ze ook doen. Ze besteden al hun kostbare tijd aan brandjes blussen en snelle vragen tussendoor doen een beroep op ze. Dit alles geeft ze een gehaast en machteloos gevoel. Ondanks dat teamleden natuurlijk niet te vergelijken zijn met kinderen, heeft het opvoedproces wel degelijk vergelijkbare overeenkomsten met leidinggeven. Iets wat ik zelf ook ervaar vanuit mijn professionele rol en als moeder van een puberdochter.

“Een bloemetje in de vensterbank zou niet misstaan”, zei een cliënt laatst tegen mij terwijl hij bij mij in de woonkamer op de bank zat. We hadden net een coachingsessie gehad. Hij gaf zijn ongezouten mening over de (kale en sobere) inrichting van mijn woonkamer waar ik de laatste tijd steeds vaker cliënten ontvang. Ik nam het advies ter harte en ging vandaag een plantje halen. Ik fiets elke dag langs een tuincentrum bij mij in de buurt waar ik nog niet eerder naar binnen was geweest. Vandaag zou ik daar voor het eerst en ook voor het laatst binnenstappen.

Gebruik het vakantiegevoel iedere week ... De lente doet binnenkort zijn intrede. De kerstvakantie ligt al weer ver achter ons en mijmerend kijken we terug op een heerlijke tijd van tot rust komen en genieten van een ander dagritme.